Zespół poklasztorny urszulanek w Świdnicy

---

Historia

W Świdnicy historia sióstr urszulanek sięga roku 1700, kiedy to założono ich początkową siedzibę. W okresie od 1714 do 1756 klasztor dysponował także własnym kościołem, co podkreśla znaczenie tej instytucji.

W tym samym czasie, między 1731 a 1734 rokiem, otwarto szkołę, a w 1763 roku dobudowano kaplicę, która została zwieńczona wieżą. Z tego etapu przetrwał do naszych czasów również kościół św. Józefa, którego budowa trwała w latach 1754–1772. Jego jednonawowa, barokowa bryła harmonijnie wpisuje się w zabudowę miejskich kamienic.

W połowie XIX wieku, podczas swojej podróży po Śląsku, Maciej Bogusz Stęczyński zwrócił uwagę na ten klasztor. W swoim opisie Świdnicy, zamieszczonym w dziele „Sudety, jako dalszy ciąg poematu Tatry w 24 pieśniach przez Bogusza Zygmunta Stęczyńskiego. Tom I”, napisał: (…) I Klasztor Urszulanek z różnemi pamiątki, / Chlubny pędzlem i dłutem i świętemi szczątki (…).

W latach 1851–1875 kościół oraz klasztor były poddawane rozbudowie i modernizacji. Od 1946 roku kościół św. Józefa pełni funkcję kościoła parafialnego, a przeszły modernizacje w 1961 roku oraz w latach 1972–1974.

Wnętrze

Wyposażenie wnętrza świątyni zachwyca swoim rokokowym stylem, który dodaje przestrzeni elegancji i urokliwości. Natomiast sama konstrukcja budynku jest w stylistyce barokowej, co tworzy fascynujący kontrast pomiędzy różnymi epokami architektonicznymi.

W dawnym ogrodzie, który niegdyś przynależał do klasztoru, znajdują się kamienne rzeźby, które nawiązują do historycznych postaci. Wśród nich wyróżnia się Madonna z XVIII wieku oraz rzeźba św. Jana Nepomucena, datowana na rok 1846.

---

Oceń: Zespół poklasztorny urszulanek w Świdnicy

---