Hermann Schaffer

Schaffer swoje kształcenie rozpoczął w rodzinnym mieście, gdzie ukończył gimnazjum, a następnie w 1851 roku podjął studia teologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie nauki miał okazję pełnić rolę ochmistrza u hrabiów Gustava i Moritza von Saurma-Jeltscha. Po ukończeniu studiów, 30 czerwca 1855 roku, otrzymał święcenia kapłańskie, co otworzyło mu drogę do rozwinięcia kariery duchownej.

Ankiety z doczesnego życia Schaffera pokazują, że był on wikarym w Dzierżoniowie, a następnie w Nysie, gdzie jego umiejętności i wiedza zyskały uznanie. W 1861 roku zajął się edukacją książęcych potomków, co wprowadziło go w świat prawnictwa, studiując razem z nimi w Berlinie i Bonn, gdzie również uczestniczył w zajęciach dotyczących prawa i filozofii. Dzięki temu zdobywał cenne doświadczenia, które miały mu pomóc w przyszłej karierze.

Obdarzony zaufaniem, po śmierci proboszcza Franza Heide, Schaffer początkowo nie chciał przyjąć propozycji objęcia tej posady, ze względu na wcześniejsze obietnice złożone przez biskupa Heinricha Förstera zmarłemu duchownemu. Jednak dzięki mediacji księcia, ostatecznie zyskał nominację i 21 lipca 1867 roku został uroczyście wprowadzony na ten urząd.

Będąc proboszczem, Hermann Schaffer prowadził intensywną działalność społeczną i polityczną. Jako jeden z założycieli partii Centrum, dwukrotnie zasiadał w pruskim Landtagu w latach 1870–1873 oraz 1876–1879. Zorganizował także śląskie dni katolików w Nysie i Raciborzu oraz był jednym z inicjatorów założenia gazety „Ratibor-Leobschützer Zeitung”.

W ciągu swojej pracy ściśle współpracował z różnymi stowarzyszeniami katolickimi, a liczba jego inicjatyw przekraczała granice lokalne. Powstały dzięki niemu m.in. stowarzyszenia chrześcijańskich matek, mężczyzn, oraz młodych katolików. W jego kadencji odbyły się również dwa remonty kościoła parafialnego, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój wspólnoty.

W sferze naukowej, Schaffer poświęcił się historiografii. Jego najważniejsze dzieło dotyczyło historii raciborskiego Bractwa Maryjnego (Geschichte einer schlesischen Liebfrauengilde seit dem Jahre 1343). W jego dorobku znalazły się także prace na temat kościoła podominikańskiego, analizy historyczne, monografie oraz publikacje dotyczące liturgii i modlitwy.

W związku z licznymi projektami, Schaffer wykazał się także inicjatywą w zakresie tworzenia nowych przestrzeni, m.in. cmentarza katolickiego Jeruzalem oraz zakładu św. Notburgi przy placu Jagiełły.

Jego zasługi zostały docenione; 30 czerwca 1905 roku, w 50. rocznicę kapłaństwa, otrzymał dyplom doktora honoris causa wydziału teologicznego Uniwersytetu Wrocławskiego, a w 1909 roku został odznaczony Orderem Czerwonego Orła III klasy. Po przejściu na emeryturę w 1909 roku, osiedlił się w zakładzie, który sam zainicjował, i tam spędził resztę życia. Zmarł 9 grudnia 1914 roku, a jego pogrzeb odbył się 14 grudnia, zgodnie z jego ostatnią wolą, w krypcie prałatów w raciborskim kościele.